Çocuk Benim Değil, Onun..‏

Hz. Davud’a bir dava gelir. Ortada bir çocuk ve anne olduğunu iddi eden iki kadın var. Her iki kadın da, çocuğun kendisinin olduğuna yemin ediyor. O zamanlar bu günkü gibi genetik testler de yok ki, test yapılsın.
Her iki kadın da yırtınıp yakınıyor “çocuk benimdir” diye. Hz. Davud işin içinden çıkamaz. Hz. Süleyman ise rüşd yaşına henüz gelmiştir. Babasına yaklaşır ve der ki, “Baba müsaade eder misin ben bunu çözeyim?”
Ve Hz. Davut (as) hemen işi ona bırakır.
Hz. Süleyman büyük ve ağır bir kılıç ister bir de örs. Çocuğu örse yatırır. Kılıcı çalmadan önce, der ki, “Biz konuştuk, tartıştık ve çocuğun kime ait olduğunu karar veremedik. O yüzden ben çocuğu ikiye bölüp aranızda pay edeceğim!”
Çocuğu örse koyar ve kılıcını kaldırıp, güya hızla aşağı indirecekken kadının biri feryad eder:
-Dur ben yalan söyledim. Çocuk benim değil, onun!
Süleyman kılıcını yana bırakır ve çocuk benim değildir diyen kadını yanına çağırır:
- Al, çocuk senindir, der. Ve ekler:
- Ancak gerçek anne bu fedakarlığı yapabilir.