Bu Cennet Kokusudur !!!!!!‏

Eski zamanların birinde saf mı saf temiz mi temiz, her şeye ve herkese
kanan bir adam yaşarmış. Tüm muradı insanlara hizmet edip Rabbinin
rızasını kazanmakmış. Fakat bazı kendini bilmez insanlar, onun bu
saflığından yararlanıp, ona kötü şakalar yaparlar, üzerlermiş. Gel
zaman git zaman, bu saf adamın köyünden bir grup insan umre ziyareti
yapmaya karar verirler. Giderlerken bu adamcağızı da yanlarında
götürmeye karar verirler. "Yolda biraz takılırız, zaman geçiririz."
diye. <
Nihayet uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra yüce Allah'ın evi
Beytullah tüm heybetiyle görünmüş. Müslümanlar ve bizim iyilik timsali
saf adamımız, heyecan ve sevinçle ona koşmuş ve umre vazifelerini
yerine getirmişler. Yaklaşık on gün burada ibadet ve taatla meşgul
olan kafile artık toparlanıyormuş. Şimdi Resûlullah'a varma zamanı
gelmişti. Nur şehir Medine'ye gitmek için yola koyulmuşlardı.
Mekke'den bir mil mesafe ayrılmışlardı ki, içlerinden biri çantasından
birtakım kâğıtlar çıkarmış, acele ile arkadaşlarına dağıtmaya
başlamış. "Bu nedir?" diyenlere: <
"Susun, sessiz olun. Bizim saf adam duymasın, ona müthiş bir oyun
hazırladım." demiş. <
Kafilede olan herkese dağıtmış. O kâğıtlardan sadece saf adama
vermemiş. Arkadaşları dayanamamış, "Çabuk anlat, oyunun nedir?"
demişler. Adam: <


"Bakın, birazdan saf adam gelecek. Bizlere ellerimizdeki kâğıtların ne
olduğunu soracak."
"Eee, biz ne diyeceğiz?" diye atılmış arkadaşları.
"Diyeceğiz ki, bu kâğıtlar bize cennetten gelmiştir. Umre ziyaretimizi
kabul eden Allah, bizlere beraatlarımızı gönderdi." diyeceğiz.
Arkadaşlarından bazıları:
"Fakat bu çok ağır bir şaka." dedilerse de bu işi yapmaya karar
verdiler.
Biraz sonra saf adam yanlarına gelmişti. Birde ne görsün, herkesin
elinde birtakım kağıtlar, onu öpüp kokluyorlar. Dayanamadı:
"Ey benim arkadaşlarım! Nedir o elinizdeki öpüp kokladığınız
kâğıtlar?" diye sordu.
Hepsi birbirlerine kaş göz edip gülüşmüşlerdi. Bu oyunu hazırlayan zat
ona:
"Aaa, senin bu kâğıtlardan haberin yok mu?"
"Hayır, yok."
"Ama nasıl olur, bak, hepimize gönderildi bundan."
"Fakat anlamıyorum, nedir onlar? Kim gönderdi?"
"Kim olacak, umremizi ve ibadetlerimizi beğenip kabul eden Allah
gönderdi."
Saf adam âdeta beyninden vurulmuştu. Son baharda yaprakları dökülüp en
ufak bir rüzgârda titreyen bir gül ağacı yaprağı gibiydi. Dudakları:
"Rabbim! Rabbim! diye kıpırdıyordu.
Aniden yönünü Mekke'ye çevirdi. Kâbe karşısındaydı; birden olanca
kuvvetiyle koşmaya başladı. Arkadaşlarının "Dur, gitme! Şaka yaptık."
sözlerini duymuyordu bile. Onun gönlü yanmıştı, hem de nasıl bir
yangın? Belki Nil nehri oraya aksa, söndüremeyecekti. Düşüyor,
kalkıyor, ağlıyordu. Sonunda kavuşmuştu Beytullah'a. Ona öyle bir
sarıldı ki, gözyaşlarını, Kâbe'nin örtüsü içine çekiyordu. Kalbini
âlemlerin Rabbi olan Allah'a bağlamış haykırıyordu:
"Ey yüceler yücesi Allah'ım! Ey benim Rabbim! Niye benim beraatımı
vermedin, ne kusur ettim? Allah'ım! Arkadaşlarım öyle mutlu ve
sevinçli, ben böyle boynu bükük yetim kaldım. Rabbim! Sana
yalvarıyorum! Benim de beratımı ver. Ne olur Allah'ım, beratımı ver!"
O, böyle yalvarırken, kafasına bir şeyin değip yere düştüğünü
hissetti. Bir de ne görsün, arkadaşlarının ellerindeki kâğıtlardan çok
daha güzel bir kâğıt. Hemen aldı, sevinçten ne yapacağını şaşırmıştı.
Hemen kalktı kafilesine doğru koşmaya başladı. Bir yandan da
bağırıyordu:
"Aldım! Aldım! Ben de beratımı aldım!?"
Arkadaşlarının hepsi şaşırmıştı. Adam yanlarına gelince, hemen
elindeki kağıdı aldılar. O da neydi? Bu kâğıt nasıl da güzel
kokuyordu! Hayatlarında hiç bu kadar güzel bir koku koklamamışlardı.
Üstelik çok garip harika desenli bir kâğıttı. Şimdi hepsi
telaşlanmışlardı, işin içinde bir iş vardı. Hiç vakit kaybetmeden
hemen Mekke'ye döndüler ve o devrin büyük âlimi bir büyük zata
gittiler. Kâğıdı ona verdiler. O âlim zat kâğıdı eline alır almaz,
ayağa kalktı.
"Sübhanallah! Bu cennet kokusudur." dedi. Kâğıdı açınca hayret ve
dehşeti arttı:
"Bu," dedi, "bu bir berattır. Falan adama yazılmıştır. Hem de nur
mürekkeple yazılmıştır."
Hepsi donmuşlardı. Kimileri hüngür hüngür ağlıyordu. Âlim o saf adamı
kucaklamış sakallarından, yüzünden, ellerinden öpüyordu.
"Ne olur bana dua et!" diye rica ediyordu.
Allah, bu saf kuluna rahmet etmiş, ona nazar edip mükâfatlandırmış ve
arkadaşlarına da bir ders vermişti...

ibretlik ve çok etkileyici bir hadise yüce Rabbim hepimizin beraatini verip cennetin kokusunu almayı nasip ve kurtuluşa erenlerden eder inşallah

inşallah